जीव-भगवंत संवाद

जन्मापासुनि काळ हा दवडिला त्वां व्यर्थ माझा हरी ।
नाही साधन साधिले तीळभरी त्वां निर्मिले श्रीहरी ॥
स्नान संध्या जपादिक पुजा तुझी मला न घडे ।
कर्ता तूच हरी म्हणोनि पुसणे अन्याय कोणाकडे ॥
कृष्णा सत्तर दोनशें दिन मला गर्भि तुवां घातले ।
गर्भापासुनि सोडुनि हरि पुढे अज्ञान तू दीधले ॥
तेही तू निर्दाळुनीच विषयीं कां गोविले स्त्रीकडे ।
कर्ता तूच हरी म्हणोनि पुसणे अन्याय कोणाकडे ॥
झाले यौवन प्राप्त जो जखडलो संसार हा जोडूनि ।
कान्ता, सन्तति, संपदेत रमलो सौख्यांध मी होऊनी ॥
कोठे शक्ती अता तपादि करण्या वार्ध्यक्य देहा जडे ।
कर्ता तूच हरी म्हणोनि पुसणे अन्याय कोणाकडे ॥
झाला वर्धक देह हा विकळतो गात्रें पहा भंगली ।
चक्षु घ्राण गळी, मुखी श्रवतसे काया हरी विटली ॥
झाले दंत भग्न मुखात अवघे जिव्हा रसीं ना जडे ।
कर्ता तूच हरी म्हणोनि पुसणे अन्याय कोणाकडे ॥
इतके भाषण परिसुनी श्रीधरें प्रत्युत्तरा दिधले ।
जें जें तू वदलास मानव मूढा आम्हाकडे लाविले ॥
जैसे संचित पूर्विचे तप असे ते भोगणे रे घडे ।
कर्ता कोण मनीं विचारुनि पहा अन्याय कोणाकडे ॥
कर्ता करविता सत्य न खरा सत्कर्म तू नाचरे ।
तुला मी असे नसे शिकविले प्रारब्ध तुझे खरे ॥
तुला साठ घडित एक घटका मत्साधने ना जडे ।
कर्ता कोण मनीं विचारुनि पहा अन्याय कोणाकडे ॥
अज्ञाता तुला मति नसे कैसा भजावा हरी ।
झाले ज्ञान तरी कितीक आठवी पण नाही आठविला हरी ॥
तेव्हा तू विषयात मग्न म्हणूनी मित्रत्व मोहाकडे ।
कर्ता कोण मनीं विचारुनि पहा अन्याय कोणाकडे ॥
नाही तीर्थ विलोकिले नाही मला नयनीं कधी पाहिले ।
भोजन घातले द्विजवरा नाही हवीं होमिले ॥
गोधूमा तिळखाद्य उदका देहीमती ना तुटे ।
कर्ता कोण मनीं विचारुनि पहा अन्याय कोणाकडे ॥
-- अज्ञात